Powstanie warszawskie

Powstanie warszawskie (1 sierpnia – 3 października 1944) –
 wystąpienie zbrojne przeciwko okupującym Warszawę wojskom niemieckim,
zorganizowane przez Armię Krajową w ramach akcji „Burza”,
 połączone z ujawnieniem się i oficjalną działalnością najwyższych struktur Polskiego Państwa Podziemnego.

Powstanie warszawskie było wymierzone militarnie przeciw Niemcom,
 a politycznie przeciw ZSRR oraz 

podporządkowanym mu polskim komunistom.
 Dowództwo AK planowało samodzielnie wyzwolić stolicę jeszcze przed 

wkroczeniem Armii Czerwonej,
licząc, że uda się w ten sposób wzmocnić 

międzynarodową pozycję rządu RP na uchodźstwie
 oraz powstrzymać realizowany przez Stalina 

proces wasalizacji i sowietyzacji Polski.
 Po wybuchu powstania Armia Czerwona wstrzymała ofensywę

 na kierunku warszawskim,
 a radziecki dyktator konsekwentnie odmawiał udzielenia powstaniu poważniejszej pomocy.
 Wsparcie udzielone powstańcom przez USA i Wielką Brytanię

 miało natomiast ograniczony
 charakter i nie wpłynęło w sposób istotny na sytuację w Warszawie.
W rezultacie słabo uzbrojone oddziały powstańcze przez 63 dni prowadziły 

samotną walkę z przeważającymi siłami niemieckimi,
 zakończoną kapitulacją 3 października 1944 roku.

W trakcie dwumiesięcznych walk straty wojsk polskich

 wyniosły ok. 16 tys. zabitych i zaginionych,
 20 tys. rannych i 15 tys. wziętych do niewoli.
 W wyniku nalotów, ostrzału artyleryjskiego,

 ciężkich warunków bytowych oraz
 masakr urządzanych przez oddziały niemieckie zginęło od 150 tys.

 do 200 tys. cywilnych mieszkańców stolicy.
 Na skutek walk powstańczych oraz systematycznego wyburzania miasta przez Niemców
uległa zniszczeniu większość zabudowy lewobrzeżnej Warszawy,
 w tym setki bezcennych zabytków oraz 

obiektów o dużej wartości kulturalnej i duchowej.

Powstanie_warszawskie