Wspomnienie

Mimozami jesień się zaczyna,

złotawa,krucha i miła,

To ty,to ty jesteś ta dziewczyna,

która do mnie na ulicę wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,

gdym wracał zdyszany ze szkoły,

a po ulicach w lekkiej jesieni

fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina

nieśmiertelnik żółty - październik.

To ty,to ty,moja jedyna,

przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia,z przemodlenia senny,

w parku płakałem szeptanymi słowy.

Księżyc z chmurek prześwitywał jesienny,

od mimozy złotej majowy.

Ach czułymi,przemiłymi snami

zasypiałem z nim gasnącym o poranku,

w snach dawnymi bawiąc się wiosnami,

jak ta złota,jak ta wonna wiązanka.

/Julian Tuwim/

 

Nasturcja

Nasturcja pomarańczowa w ogródku stała,

w płatkach skrywając całą swoją twarz,

gdy nie patrzyłem to ona płakała

a gdy spojrzałem też spojrzała raz.

Powiedz nasturcjo pomarańczowa

czemu z twych płatków gorzkie płyną łzy?

tylko cię proszę już nie płacz od nowa

powiedz mi czemu smutna jesteś ty?

Smutna ja jestem bo pomarańczowa,

niby ognista a ja nie chcę tak,

och jakże w płatkach bolą mnie te słowa,

och jakże bardzo zrozumienia brak.

Ja swym kolorem nikogo nie kuszę

a zapach wciąż łagodny mam,

przykrości jednak tyle słuchać muszę

co różni ludzie mówią o mnie tam.

Ty jesteś piękna i taka czysta,

pachniesz tak miło że aż braknie słów,

niech cię nie rani mowa już ognista,

zapachniesz dla mnie kiedy przyjdę znów?

Nasturcja piękna płatki wysunęła,

i łzy już teraz na żadnym nie miała,

na pożegnanie miło uśmiechnęła

i tak cudownie jeszcze zapachniała.

/z netu/

Wrzosy

Spod nóg tryskały kwiaty ziemi.

Dokąd,ach dokąd wędrujemy?

Te kwiaty miały dziwną czerwień.

Rosły nam w ustach róży ciernie.

Noc całą szliśmy pod sosnami.

Szły sosny we śnie razem z nami.

Bez końca śnił się sen o lesie.

Za nami wlókł się smutny wrzesień.

Wrzosy,wrzosy lila mgła.

Gdzieś we wrzosach chłopak padł.

O poranku kroplą rosy,zapłakały nad nim wrzosy.

Nikt nie mówił zbędnych słów,gdy wyrastał w lesie grób.

Czasem tylko wiatr niósł głosy-to szumiały polskie wrzosy.

Dziś inne kwiaty z naszej ziemi,w krąg wyrastają,gdy idziemy.

Gdy czasem  razem z dziewczynami,stajemy cisi pod sosnami.

Coś wtedy śpiewa w starych sosnach,

o dawnych czasach i o chłopcach.

Ginęli tu w zielonym lesie,

kiedy liliowy płonął wrzesień.

Wrzosy,wrzosy...

/Maria Warzyńska/