Mimozami jesień się zaczyna,
złotawa,krucha i miła,
To ty,to ty jesteś ta dziewczyna,
która do mnie na ulicę wychodziła.
Od twoich listów pachniało w sieni,
gdym wracał zdyszany ze szkoły,
a po ulicach w lekkiej jesieni
fruwały za mną jasne anioły.
Mimozami zwiędłość przypomina
nieśmiertelnik żółty - październik.
To ty,to ty,moja jedyna,
przychodziłaś wieczorem do cukierni.
Z przemodlenia,z przemodlenia senny,
w parku płakałem szeptanymi słowy.
Księżyc z chmurek prześwitywał jesienny,
od mimozy złotej majowy.
Ach czułymi,przemiłymi snami
zasypiałem z nim gasnącym o poranku,
w snach dawnymi bawiąc się wiosnami,
jak ta złota,jak ta wonna wiązanka.
/Julian Tuwim/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz