Spokojność

Zbudzić się,zerwać,uchylić firanek,

Wyjrzeć w kwietniowy,błękitny poranek,

Gdzie tylko wierzby kwitnące się złocą

I tylko brzozy białym pniem migocą-

A na toń niebios,wiosenną i bladą,

Fioletową sieć gałązek kładą...

Obejść kasztany,których pąki,lśniące

Nowymi soki,łowią chciwie słońce

I główki śmiało w przestrzeń prą błękitną,

Czując,że jutro w śnieżną kiść zakwitną...

Chodzić po słońcu-powoli-jak we śnie,

Wkoło sadu,gdzie kwitną czereśnie,

U węgła domu przystanąć-posłuchać,

Bo już gołębie zaczynają gruchać

I wilga gwizdze w południe nad sadem,

Gdy owad w trawie goni się z owadem.

A wieczór kiedy gwiazdy wyjdą z toni

Błękitnej,słowik pieśń swą ślubną dzwoni,

Dziwiąc się wielkiej księżycowej łodzi,

Co z białym żaglem na Ocean wschodzi.

Słuchać tej pieśni,która pierś rozpiera

Ogromnej ziemi i w niebie zamiera,

Ginąc w tej woni sadów i błękicie,

Pić to wkoło budzące się życie

I czuć z wszechświatem,nie pragnąc dla siebie

Serca na ziemi ni gwiazdy na niebie

Nic nie zamarzyć,nie kochać,nie żądać.

W przeszłość się tęsknym okiem nie oglądać

Ani nie czekać,czy z tą nową wiosną

Z mogił zaklęsłych niezabudki wzrosną...

I wierzyć tylko,że gdy płomyk zgaśnie,

Serce na wieczność-jak na zimę-zaśnie.

Konstanty Maria Górski